Один раз мы полетели в абу-даби. Мне это путешествие запомнилось тем, что это было второе моё путешествие на самолёте, Там очень красочно но в тот же момент очень жарко, там иногда вода была настолько горячая, что и поплавать нелзя было.

Когда-то давно старик открыл своему внуку одну жизненную истину:

— В каждом человеке идёт борьба, очень похожая на борьбу двух волков. Один волк представляет зло: зависть, ревность, сожаление, эгоизм, амбиции, ложь. Другой волк представляет добро: мир, любовь, надежду, истину, доброту и верность.

Внук, тронутый до глубины души словами деда, задумался, а потом спросил:

— А какой волк в конце побеждает?

Старик улыбнулся и ответил:

— Всегда побеждает тот волк, которого ты кормишь.

Առաջադրանքներ

1․ Առակը հայերեն թարգմանի՛ր։

Մի անգամ մի պապ իր թոռան մի կյանքի ճշմարտություն

-Ամեն մարդու մեջ անցնում է կռիվ, շատնման երկու գայլերի կռվին։ Մի գայլը հանդիսանում է, որպես չարություն, նախանձ, ցավաքցություն, Եսասիրություն, փառասիրություն, սուտը։ Մյուս գայլը ներկայանում է, որպես խաղաղություն, սեր, հույս, ճշմարտություն, բարիությունը և վստահություն

Մինջեվ հոգու խորքը զգացված թոռնիկը պապու բառերով, մտածեց, և հետո հարցրեց։

Իսկ, ո՞ր գայլն է Վերջում հաղթահարում

Պապը ժպտաց և ասաց

միշտ հաղթում է այն գայլը, որին դու ամենաշատն ես կերակրում։
2․ Բնութագրի՛ր առակի կերպարներին։

Բարի գայլ- բարի հավատող, ճշմարտի,

չար գայլ- չար, նախանձող, եսասեր

Պապիկ-իմաստուն, խորհրդատու, ճշմարտացի

Թոռնիկ- զգացվող,
2․ Ո՞րն է առակի ասելիքը։ Պատասխանդ հիմնավորի՛ր։

Առակը ուզում է ասել, որ դու պետք է ընտրես, որ այսպես ասած գայլին կերակրել։

Если бы Колумб не открыл Америку, кто-то другой обязательно открыл бы, может быть и другим именем, но всё равно, она бы была одна из опережающих стран.

20. Պարզի՛ր, թե ընդգծված նույնանունները ո՞ր բառերի ձևերն են:

Ուզում էր`հրի, դուրս հանի տղային, բայց ուժը չէր պատում:

հրել
Հրի լեզվակները մոտենում էին, իսկ հրշեջները դեռ չէին երևում:

կրակ
Ժամանակին Անի քաղաքում մի հզոր իշխան կար:

Անի քաղաքի անուն
Ամեն ինչ որ ժամանակին անի, փորձն արդյունավետ կլինի:

Անել, իրականացնել

21. Տրված նույնանուն բառերով նախադասություններ կազմի՛ր:
Դող, զատիկ, համար, բազուկ:

Ես դպրոցում ցրտից դողն եմ ամեն օր տանում։

Իմ մեքենայի դողն է թսկել։

Մեր բակում զատիկ է թռվռում են։

Այս տարի մենք զատիկ ենք նշել  լրիվ ընտանիքով։

Ինչի համար ես դու մտածում, որ նա մանկամիտ է

Նրա հեռախոսի համարը շատ հեշտ է։

Ես այսօր արաջին անգամ համտեսել եմ եփած բազուկ։

Նա ամբողջ ձեռքի բազուկ է պարապացրել։

Դարեր շարունակ հայ ազգը, կանգնելով դժվարությունների, պառակտման, պատերազմի ու ոչնչացման եզրին, գտել է փրկության իր ճանապարհը. զենքից բացի` հավատ, միտք ու գրիչ:

387թ. Հայաստանը, բաժանված լինելով երկու մասի, այս անգամ ևս կանգնեց մեծ խնդրի առաջ. մի կողմից` կրոնական, իսկ մյուս կողմից` քաղաքական: Դեռ 301 թվականին, երբ քրիստոնեությունն ընդունվեց որպես պետական կրոն, հայ ժողովուրդը գրում ու կարդում էր հունարեն և ասորորեն լեզուներով: Արդյունքում շատերն էին դժվարանում հասկանալ Սուրբ գիրքը և Աստծո պատգամները, ինչը խոցելի էր դարձնում հավատքը:

301 թվականին առաջինը քրիստոնեությունն ընդունած ազգը սկսել էր կատարել առաջին քայլերն Աստծուն լսելու, ճանաչելու և հասկանալու համար: Սակայն մինչև 5-րդ դար հայկական եկեղեցիներում Աստծո խոսքը հնչում էր տարբեր լեզուներով` հունարեն և ասորերեն, ուստի անհրաժեշտ էին անհատներ, ովքեր կկարողանային մեկնել, թարգմանել Աստծո խոսքը:

Ահա այս պայմաններում էր, որ Ս. Մեսրոպ վարդապետը Սահակ Պարթև կաթողիկոսի օրհնությամբ և Վռամշապուհ արքայի աջակցությամբ ձեռնամուխ եղավ հայոց տառերի ստեղծմանը, այնուհետև Աստվածաշնչի թարգմանությանը:

Հայոց գրերը ստեղծելու նպատակով Մեսրոպ Մաշտոցն իր աշակերտների հետ ճանապարհ է ընկնում Եդեսիա և Սամոսատ քաղաքները, ուսումնասիրում օտարալեզու մատյանները, խորհրդակցում ասորի և հույն գիտունների հետ և 405 թվականին ստեղծում հայոց գրերը։

Ըստ ավանդության՝ նա մի պահ հայացքը թեքել է այն մագաղաթից, որի վրա գրում էր, և նկատել է Աստծո ձեռքը, որը ձախից աջ գրում էր այբուբենի տառերը։ Գյուտից հետո Մաշտոցը գնում է Սամոսատ, որտեղ հանձնարարում է Հռոփանոս անունով մի հույն գեղագրի ձևավորել իր ստեղծած տառերը: Դա բեկումնային դարձավ հայ ժողովրդի թե՛ կրոնական, թե՛ մշակութային, թե՛ քաղաքական կյանքի հետագա ընթացքի համար:

Գրերի գյուտից անմիջապես հետո Մեսրոպ Մաշտոցը, Սահակ Պարթևն ու նրանց աշակերտներն անցան թարգմանական աշխատանքներին, որի նպատակը երկիրը հունական ազդեցությունից ազատելն էր՝ հայոց դպրոցներ հիմնելու, քրիստոնեական կարևոր գրքերը և այլ երկեր հայերեն թարգմանելու, եկեղեցական ծեսերը հայկականացնելու, ինքնուրույն հայալեզու դպրություն սկզբնավորելու միջոցով: